1975 yılından beri domates yetiştiriciliği yapıyorum. Başta bir ben bir de hanım vardı. Tarlaya tek başıma bakardım.

Yıllar geçti, çocuk oldu. Domateslerin arasında büyüdü çocuk. O zamandan belliydi tarlayı beraber işleyeceğimiz. Yine de “Oku oğlum” dedim. O da yüzümüzü kara çıkarmadı, üniversiteyi bitirdi.

Şimdi geriye dönüp bakıyorum da, aşağı yukarı 27 senedir beraberiz. Baba oğul çalışmak güzel bir duygu benim için. En güzeli de ne biliyor musun? Okulda öğrendiğini tarlaya getiriyor. Hesaplar, kitaplar…

Oğlanla bazı zaman anlaşamasak da aklın yolu bir oluyor. E bir de biz yaşlandık tabii, gençlik başka bir şey. O her şeyin daha iyisini biliyor. İkimizin de yaptığı meslek aynı olduğu için sonuçta yollarımız kesişiyor.

Oğlan da ben de gözümüzü Tat ile açtığımız için artık bu saatten sonra aklın yolu da Tat, kalbin yolu da Tat.